Gistermiddag landde ik in druilerig Nederland. Hangen op het vliegveld en sjouwen met tassen, zo’n reisdag kost veel energie. Een uur later zat ik alweer op de fiets. Dat gaat altijd door. Moest mezelf wel even motiveren om in de regen op de fiets te stappen. Maar als je eenmaal fietst, is het ook wel weer lekker. Morgen reis ik af naar Canada voor de laatste World Cup wedstrijden voor mij op dit moment: de 3 km en Mass Start.
Ik reed al twee keer eerder in Stavanger en behaalde beide keren een podiumplaats; 1 x eerste en 1 x derde. Ook nu ging ik voor het podium. Helaas, vier rondes voor het einde viel dat in duigen. De verzuring in mijn benen werd zo erg, dat ik moest blijven vechten tot het einde. Uiteindelijk kwam ik met 7.01min over de finish. Geen slechte tijd, maar had op meer gehoopt.
De World Cups zijn er dit jaar puur om me klaar te stomen voor PyeongChang. De kwalificatiewedstrijden op 27 en 30 december komen snel dichterbij. Canada biedt nieuwe ronden, nieuwe kansen. Vrijdag 1 december schaats ik de 3 km en zondag 3 december de Mass Start.
Het duurt nog een dag of tien, maar ik vlieg morgen al. Voor elk uur tijdsverschil moet je een dag acclimatiseren. Dat heeft je lichaam nodig om optimaal te functioneren. Daarom sla ik aanstaand weekend de marathon in Hoorn over. Ik kan niet op twee plaatsen tegelijk zijn.
Ook buiten de schaatsbaan. Reizen, trainen, eten, slapen en weer opnieuw. Soms is het druk maar ik zou het voor geen goud willen ruilen met een andere baan. Hoewel, voor Goud…
Tot volgende week, dan blog ik vanuit Canada!
Liefs, Irene
Volg je mij al op Facebook, Twitter en Instagram?
Leuk als je reageert!
Na mijn bronzen medaille van de Olympische Spelen 2018 ga ik door met bloggen. Meters maken en letters schrijven om jullie elke week een kijkje te geven in mijn dagelijks leven als topsporter én als mens. Want ik ben ook gewoon Irene en er is meer dan sport alleen.