Update mijn lieve moeder

Januari 2018: mam zit in het verzorgingstehuis, 2 km bij ons ouderlijk huis vandaan. Na de hersenbloeding hebben wij een bus aangeschaft waar haar rolstoel in kan. In het weekend halen wij haar op, zodat ze gezellig met haar gezin, in haar eigen huis kan zijn. Ze zit in haar rolstoel, kan haar rechterarm redelijk bewegen. We hebben haar aangeleerd om zelf te kunnen eten. Uren zitten om een stukje fruit naar binnen te krijgen. Maar het heeft geholpen, ze kan eten! Drinken gaat wat moeilijker, slikken vindt ze lastig. Ze hoort ons en we krijgen steeds meer contact met haar.

Begin februari begint ze te brabbelen. Ze kraamt woorden uit die wij nog nooit hebben gehoord. Maar we zijn blij! Er zit beweging in. Eind februari begint ze haar eerste woordjes te zeggen. Dit hadden wij en de artsen nooit verwacht. Met veel oefenen en geduld hebben ging het steeds beter. Je kan het een beetje vergelijken met een klein kindje. Naarmate kregen we echt een connectie met mam. Ze maakte grapjes, en kon om onze grapjes lachen.

Vaak heeft ze fases waarin ze zit. Dan heeft ze het een week lang over Piet. Of Piet ook mee was naar de verjaardag, terwijl die Piet al 30 jaar geleden overleden is. En de andere week reageert ze op elke vraag met hetzelfde antwoord. Als je vraagt; wie is er vanochtend op bezoek geweest? Weet ze dat niet meer. Maar ze weet nog wel wie haar leraar Duits op de Havo was. Ze is zich er van bewust dat haar korte termijn geheugen haar in de steek laat. Maar het ging steeds beter. Dat zag iedereen💪🏻🤗

Eind juni werd ze wat stiller, de grapjes en het meezingen gebeurde niet meer. We dachten, dit komt door de warmte, iedereen heeft er last van. Na twee maanden hopen en afwachten hebben we een scan in het AMC aangevraagd. Mogelijk werkte haar inwendige drain niet goed om het hersenvocht af te voeren. Maar helaas.. De artsen konden niks vinden, de hersenscan geeft geen veranderingen i.v.m. de scan van de vorige keer.

We denken dat mam zich er steeds meer van bewust is geworden wat er met haar gebeurd is. Als je vraagt of alles goed gaat, zegt ze vaak nee en op de vraag waarom niet, zegt ze: die hersenbloeding hè. Het is niet gek dat ze verdrietig en boos is en dat ze dat uit door bijvoorbeeld te schreeuwen vanuit het niets; ‘Hou op, hou op’ terwijl wij niks doen of door haar tranen laten gaan. We gaan er weer alles aan doen om haar mooie lach terug te toveren. Mijn lieve, sterke moeder ❤. Waarschijnlijk is dit een fase. Ik hoop in ieder geval een korte.

Zie ik je over twee weken weer?

Liefs Irene

ps. Volg je mij al op Facebook, Twitter en Instagram?

Leuk als je reageert!