Zo wat smaakte dat broodje hagelslag lekker. En mijn eigen bed, heerlijk geslapen. Ik ben sowieso blij met mijn medaille, maar het verliep niet zoals we wilden. We hadden gehoopt dat Annouk twee rondes volle kracht zou aantrekken en dat ik op de 300 meter er voorbij zou gaan. Helaas was Annouk gevallen, ze heeft zich nog echt voor de volle 100% gegeven en is als nog met haar zere knie in de finale terecht gekomen.
Nu ik weer thuis ben, komt er veel op mij af. Ik krijg veel leuke reacties, maar ook minder leuke reacties. Helaas houd je dat altijd. Een aantal mensen zijn van mening, dat als ik tijdens mijn race de binnenbocht gehouden had, dat ik hem dan had gewonnen. Ik ben het hier zelf niet mee eens, we praten hier over “wat als” en kunnen er niks meer aan doen! Tuurlijk had ik liever goud gehad, maar wat velen van jullie ook weten, het is een spel. Ik kwam vroeg op kop, waardoor de anderen lekker uit de wind zaten. Al met al, ben ik trots dat ik met een medaille naar huis ben gekomen.
Na de race had ik mijn vader aan de telefoon. Het eerste wat ik graag wilde weten, heeft mama er iets van mee gekregen? Papa antwoorde: “nadat je over de finish kwam, vloeide de tranen over mams wangen. Zo trots!” Ik vind het zo fijn dat ze dit mee krijgt. Ook bij mij kwamen toen de tranen van geluk.
Nu ik weer thuis ben, staan er direct weer wedstrijden op het programma. En gelukkig mogen die geschaatst worden op natuurijs! Heerlijk schaatsen en daarnaast genieten van mijn medaille. Ik kan voluit zeggen: “Hier spreekt een gelukkig mens” 😁
Vrijdag word ik gehuldigd in Wervershoof. Om 15.30 uur vetrek ik met paard en koets van Boer Groot vanaf de Sjoerd Huisman piste, onder begeleiding van de fanfare Caecilia en omgeven door skeelerlaars.
Na de tocht zal ik in de Olympiahal van Sport- en Wellnesscenter De Dars in Wervershoof worden toegesproken door een vertegenwoordiger van de Gemeente Medemblik, een vertegenwoordiger van Skeelervereniging Radboud en een vertegenwoordiger van mijn sponsor Fitnessclub Nederland. Ik zal zelf ook nog een stukje vertellen over mijn ervaringen tijdens de Olympische Winterspelen.
Er zijn gratis warme appelflappen, chocolademelk en erwtensoep. Zijn jullie daar ook bij?
Liefs, Irene
Volg je mij al op Facebook. Twitter en Instagram?
Leuk als je reageert!
Na mijn bronzen medaille van de Olympische Spelen 2018 ga ik door met bloggen. Meters maken en letters schrijven om jullie elke week een kijkje te geven in mijn dagelijks leven als topsporter én als mens. Want ik ben ook gewoon Irene en er is meer dan sport alleen.
Zoals sommige van jullie weten, zit ik dit moment weer in Italië. Sinds ik onder leiding van Jillert Anema schaats gaan wij elk jaar in augustus richting Livigno. In 2017 ben ik er zelfs 2 keer geweest. Livigno is een prachtig wintersportdorp op ruim 1800 meter hoogte. Dit wordt alweer mijn 7e jaar bij Jillert en de 8e keer Livigno. Ondertussen ken ik elk steentje in de bergen om mij heen. Wij gaan hier naar toe om te trainen op hoogte; ook wel een hoogtestage genoemd.